روزگارم بد نيست غم كم ميخورم                                      كم كه نه هر روز كم كم ميخورم                                                      عشق از من دور وپايم لنگ بود                                                     قيمتش بسيار ودستم تنگ بود                                                            گر نرفتم هر دو پايم خسته بود                                                     شيشه گر افتاد هر دو دستم بسته بود                                      چند روزيست كه حالم بد نيست                                                         حال ما از اين وان پرسيدنيست                                                        گاه بر زمين زل ميزنم                                                       گاه بر حافظ تفعل ميزنم                                                         حافظ فرزانه دل فالم را گرفت                                            يك غزل امد وحالم را گرفت                                              ما زياران چشم ياري داشتيم                                                                       خود غلط بود انچه ميپنداشتيم   

زندگي كنار تو چقدر جذاب است  سكوت اين هياهوي بزرگه ذهنم همه چيز را به اشوب كشيده وتو چقدر در قلب كوچك من جان گرفته اي دلم هزار باور را جستجو ميكند ولي من هنوز به مرز  شناختن نرسيده ام پس تو كجاي قصه هستي چرا هرچه پيش ميروم تو را بيشتر گم ميكنم از همه چيز خسته ام از خودم از تو واز تمام خاطراتي كه ذهن بيمارم را بيمارتر ميكند كاش كنار اين همه بوي گل نام كسي بود كه دلش به وسعت دريا كه نه اسمان هم نه دلش به وسعت همه ي من جا داشت مني كه هنوز هم از كنار اين برهوت بي اب وعلف ذهنم نگذاشته ام اه باز هم حرف از گذشته شد گذشته اي كه شايد هرگز نتواند مرا رها كند چقدر مسخره اين چه حرفي بود كه از دهان عجولم پريد اين ما هستيم كه نميتوانيم گذشته ي خويش را رها كنيم گذشته اي كه با جان گرفته وما به آن پروبال داده ايماكنون در حال پرواز است ميخواهم متفاوت باشم ميخواهم با همه ي دنيا فرق كنم ميخواهم كاري كنم كارستان گاهي  همه ي خوبي ها به ذهنم حجوم مي اورد و گاهي تمام تلاشم براين است تمام بدي ها مرا رها سازدچه زندگيه پر هيجاني خودم هم  از اين تضادها خنده ام ميگيردبين خودمان باشد ولي گاهي خودم هم خودم را نميشناسم اين خود خالي از همه چيز وپرازهمه چيز.........

مردكور
 
روزي مرد کوري روي پله‌هاي ساختماني نشسته و کلاه و تابلويي را در کنار پايش قرار داده بود روي تابلو خوانده ميشد: من کور هستم لطفا کمک کنيد . روزنامه نگارخلاقي از کنار او ميگذشت نگاهي به او انداخت فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود.او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اينکه از مرد کور اجازه بگيرد تابلوي او را برداشت ان را برگرداند و اعلان ديگري روي ان نوشت و تابلو را کنار پاي او گذاشت و انجا را ترک کرد. عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است مرد کور از صداي قدمهاي او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسي است که ان تابلو را نوشته بگويد ،که بر روي ان چه نوشته است؟روزنامه نگار جواب داد:چيز خاص و مهمي نبود،من فقط نوشته شما را به شکل ديگري نوشتم و لبخندي زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هيچوقت ندانست که او چه نوشته است ولي روي تابلوي او خوانده ميشد:
 امروز بهار است، ولي من نميتوانم آنرا ببينم  !!!!!
 

وصيت نامه
سند بزن شعر منو به نام چشماي صبور
 از طرف كسي كه رفت،مقصد اون به سوي گور

 سند بزن شعر منو به نام بغض پنجره
 به نام آتيشي كه زد لحن صدات به حنجره

 به نام تو شعر سكوت،به نام تو نغمه ي مرگ
 به نام تو بازي باد با تن بي دووم برگ

وارث من گريه نكن،من راضيم به اين سفر
من راضيم از اين غروب،من راضيم از اين گذر

 من راضيم از آخر قصه ي تلخ عاشقي
 خيلي كمم براي تو،تو بهترين رو لايقي

 مردن من براي من تجسم يه آرزوست
دل رو ببند به جاده اي از روشني كه روبروست

 سفر يعني رها شدن،سفر يعني نفس برام
 سفر يعني دور شدن و رهايي از قفس برام ..

 وارث من منو ببخش،شعرامو پرپرش نكن
 بذار بمونه ياد من،قصه مو آخرش نكن

بعد سفر وارث من بيا سر مزار من
 شايد فقط بعد سفر تو باشي در كنار من

رفتن من مرثيه نيست،مرگ منو ترانه كن
فقط يه بار به گور من نگاه عاشقانه كن...                                                                                       

حميد مصدق

در میان من و تو فاصله هاست

گاه می اندیشم ،

- می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری !

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد ،

- که مرا

زندگانی بخشد

چشم های تو به من می بخشد

شورِ عشق و مستی

و تو چون مصرعِ شعری زیبا ،

سطرِ برجسته ای از زندگی من هستی

چرا مست كسي باشم     كه او مست دگر باشد از طرف ميثم بيغم                

سالها انتظار كشيدم يادمه از روزي عاشقش شدم كه هم سن وسالام تو بازياي بچگي داشتن حال ميكردن اما من دلمو عجيب باخته بودم اولش فكر كردم يه حس بچگونه است مثل احساسي كه به عروسكام دارم اما هر روز كه ميگذشت اين حس دروني عميقتر ميشد من بهش اب نميدادم ولي نميدونم چطور ريشه اش  محكم ومحكمتر ميشد يه روز دلو زدم به دريا اون روز بزرگتر شده بودم رفتم كه احساس قلبمو اعتراف كنم اما انگار زبونم با دلم هماهنگ نبود با خودم گفتم  لعنتي حرف بزن بهش بگو دوسش داري اما اصلا زبونم نميچرخيد اونقد اين دست اون دست شدم كه بهم گفت من بايد برم كلي كار دارم ميشه حرفتو بزني دوس دارم بشنوم بعد از هزارتا بدبختي تنها حرفي كه به زبونم اومد اين بود داري ميري مواظب خودت باش اخه هميشه خيابون خطرناكه.... اون رفت و من موندم بايه قايق خالي وسط قلبم كه هيچوقت ديگه هيچكسي پاشو توي قايق نذاشتاين گلها تقديم به همه ي عاشقايي كه يه روز فكر ميكردن نگفتن ودور بودن بهترين راه ابراز عشقه غافل از اينكه دست بي رحم باد مروت ومردونگي نداره و قلبه عاشقا رو هزار تيكه ميكنه وهر تيكه شو واسه يه افسانه ي دور با خودش به سرزمين بي كسي ميبره