شب که میشه، موقع خواب، بدترین خاطرات، بدترین اتفاقات پیش رو، بدترین حالت ها، بدترین نتایج، و همه و همه ی بدترین ها هجوم میارن به مغزم و دیوونه م میکنن.

شب که میشه، موقع خواب، زندگی واسم پوچ و بی معنی میشه و احساس خوشبختی ای که در تمام روز حسش میکردم محو و نابود میشه.

شب که میشه، موقع خواب، من دیگه من نیستم، یه مرده ی متحرکم که مغزش از هجوم افکار مختلف در حال انفجاره.

صبح، وقتی بیدار میشم، دیگه این احساسات با من نیست، میشم همون دنیای همیشگی!

کاااااااااش...

کاش دنیا شب نداشت!